Loempiakraam
Er was veel armoede en toen het communisme de macht greep en van veel mensen de paspoorten innam zijn we gevlucht. Ik was toen 12 jaar en ben met mijn oudere zus met een bootje de zee opgevaren. We hebben toen zo’n vijf dagen zonder eten en drinken op zee rondgedobberd, voordat we door een Duitse vrachtboot werden opgepikt. Deze heeft ons naar Duitsland gebracht, waar we in een soort AZC terecht kwamen. Na verloop van tijd kregen we daar een verblijfsvergunning. Daarna ben ik twaalf jaar in Duitsland gebleven en heb daar de middelbare school gevolgd. Na deze school ben ik als kleermaakster aan het werk gegaan.
Loempia's in Nederland
In Duitsland had ik inmiddels mijn huidige man ontmoet, die net als ik uit Vietnam was gevlucht. Samen met hem ben ik naar Nederland vertrokken. Een broer van mijn man was in Nederland begonnen met het verkopen van vietnamese loempia’s op markten. Toen is ook hij hiermee begonnen. Eerst met een klein frituurpannetje op een klein tafeltje met een oranje zeil erover. Dat is inmiddels 30 jaar geleden. Op dit moment hebben we twee moderne verkoopwagens en staan we in Oldenzaal, Overdinkel en in Losser.
20 jaar op zaterdag
En nu sta ik al bijna 20 jaar op zaterdagen in Losser en ben ik daar heel blij mee. De mensen zijn hier aardig, vriendelijk en behulpzaam. We hebben veel vaste klanten. Ik ken niemand bij naam maar de gezichten herken ik allemaal. Vaak ken ik de bestelling al vooraf. Wij maken alles zelf, dus behalve de loempia’s ook de bapao's, de pasteitjes en de risoles. De loempia’s zijn echter het meest in trek.
Familie in Vietnam
We hebben nog steeds familie in Vietnam. Eens in de twee jaar gaan we terug naar ons geboorteland om hen te bezoeken. Elke keer als we teruggaan merk ik steeds weer het enorme contrast tussen Nederland en Vietnam. In de kleine dorpjes heerst nog veel armoede. Dat wij ons land nog niet vergeten zijn moge blijken uit het feit dat wij arme gezinnen met kleine kinderen sponsoren met schoolattributen.
Toekomst
Ik heb twee kinderen. Zoals het er nu uitziet gaat mijn zoon de zaak voortzetten. Ik ben gelukkig met al onze vaste klanten en wil ze bij deze bedanken voor hun trouw.Maar voorlopig blijf IK nog even, want in Losser voel ik me “thuis”.